Czym dla mnie jest sztuka?

Andrzej S. Grabowski, przygotowując siódme spotkanie z cyklu „Zmysły sztuki”, zapytał Grzegorza Morycińskiego i dr Łukasza Kossowskiego, czym jest dla nich sztuka? Grzegorz Moryciński: Malarstwo jest dla mnie formą najbardziej intymniej ludzkiej „komunikacji”, formą idącą obok poezji i muzyki. Poszukuję swego maksymalnego osobistego stosunku do świata innych. Próby wtrącenia malarstwa w „dekoracyjność” lub negowanie jego powagi i ważności godzą bezpośrednio w wieloznaczność i zawiłość psychicznego świata człowieka. Dziś, kiedy dąży się do nazwania wszystkiego, gdy środki masowego przekazu wtłaczają w ludzi lekkostrawną kulturalną „papkę” malarstwo może być czynnikiem intrygującej wieloznaczności i powagi. Chcę przekazać komuś innemu cząstkę swego intymnego „ja” w sensie odczuć, myśli i refleksji, cząstkę swego niepowtarzalnego psychicznego układu. Dr Łukasz Kossowski: To skrajnie indywidualny i osobisty sposób poznawania świata, podstawowe medium jego rzeczywistego dostrzeżenia. To często modlitewna kontemplacja natury i jej trwania. To rozmowa z artystami żyjącymi i tymi, którzy już odeszli, a zarazem rozmowa z samym sobą o kwestiach zasadniczych: Bogu, miłości, życiu i śmierci. Wreszcie, to jedyne realnie istniejące, niekonfrontacyjne pole dialogu między odmiennymi światopoglądami, kulturami, religiami. Aby przybliżyć Państwu sylwetki naszych gości, poniżej zamieszczam krótkie noty biograficzne. Więcej o artystach dowiemy się już 20 października. Grzegorz Moryciński urodził się 7 listopada 1936 r. w Augustowie. W latach 1941-1946 zesłany z matką i babką na Syberię. Ukończył studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem rektorskim uzyskał w 1962 r. w pracowni prof. Artura Nachta -Samborskiego. Po ukończeniu studiów odbywał liczne podróże artystyczne do Paryża, Londynu, Włoch, Szwecji, Niemiec, Australii. W latach 1977-1980 pracuje społecznie w ZPAP. W 1969 r. otrzymuje stypendium Rządu Włoskiego. Na koncie ma wystawy indywidualne w głównych ośrodkach kulturalnych kraju, a także zagranicą: Londyn, Düsseldorf, Rzym, Bruksela, Melburne. Laureat licznych nagród i wyróżnień za twórczość: m.in. w Ogólnopolskim Konkursie im. Jana Spychalskiego w 1973 i 1977 r.; nagroda Komitetu Kultury Niezależnej NSZZ „Solidarność” za całokształt twórczości – 1988 r.; stypendium artystyczne Amerykańskiej Fundacji Pollock - Krasner – 1993 r.; nagroda specjalna Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego – 2006 r. Członek zwyczajny ZPAP, członek zwyczajny Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Prace artysty znajdują się w licznych kolekcjach muzealnych: Muzea Narodowe w Warszawie, Krakowie i Szczecinie, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, Muzeum Archidiecezjalne w Warszawie, a także w wielu kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą, m.in. w Austrii, Anglii, Niemczech, Francji, Belgii, Holandii, Szwecji, Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, Wenezueli i Kanadzie. Srebrna odznaka Stowarzyszenia ZAiKS 2008. Nominacja do Nagrody Samorządu Województwa Mazowieckiego im. Cypriana Kamila Norwida 2009. Srebrny medal „Gloria Artis” Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2009. Dr Łukasz Kossowski jest kuratorem Działu sztuki warszawskiego Muzeum Literatury. Tytuł doktora Nauk Humanistycznych w zakresie nauk o sztuce uzyskał w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Jest stypendystą The British Council i Fundacji im. Lanckorońskich. Pełnił też funkcję doradcy American Center for Polish Culture w Waszyngtonie. Jeszcze jako student KUL podjął temat wpływu sztuki japońskiej na sztukę polską, który następnie rozwinął w wystawach: „Inspiracje sztuką Japonii w malarstwie i grafice polskich modernistów” (Kielce – Kraków, 1981), „Polska – Japonia, 1919 – 1999” (Hillside Forum, Tokio, Amenity Park, Osaka, Muzeum Literatury w Warszawie, Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”, 2000). Fascynacja sztuką przełomu XIX i XX wieku zaowocowała wystawami  „Pejzaże Wojciecha Weissa” (Muzeum Narodowe w Kielcach, Muzeum Narodowe w  Krakowie, 1985),  „Totenmesse. Munch. Weiss. Przybyszewski” (Muzeum Literatury w Warszawie, 1995, Munch - museet, Oslo, 1996), „Koniec wieku. Sztuka polskiego modernizmu 1890 – 1914” (Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie, 1997),  „Młoda Polska. Słowa. Obrazy. Przestrzenie” (Muzeum Literatury w Warszawie, Muzeum Tatrzańskie im. Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem, 2008). Prace nad sztuką polskiego modernizmu zwieńczył napisaną wspólnie z żoną – prof. Ireną Kossowską książką „ Symbolizm. Młoda Polska” (Arkady, 2010). Urzeczenie polskim romantyzmem znalazło wyraz we współautorstwie scenariusza wystawy stałej Adama Mickiewicza w Muzeum Literatury (1998) i przygotowaniu ekspozycji „Cyprian Norwid. Prorok niechciany” (tamże, 2001) Twórczość Brunona Schulza propagował wystawami prezentowanymi w Warszawie, Lublinie, Londynie, Brukseli, Darmstacie, Genui, Trieście, Istambule, Paryżu i Madrycie, a dziedzictwo kulturowe polskiej emigracji przedstawił na ekspozycji „Skarby kultury polskiej ze zbiorów Biblioteki Polskiej w Paryżu” (Muzeum Literatury w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie, 2004). Temat relacji między sztuką a systemem totalitarnym podjął w ekspozycjach „Jan Lebenstein. Demony” (Muzeum Literatury w Warszawie, Muzeum Lubelskie w Lublinie, Muzeum Narodowe w Poznaniu, Muzeum Narodowe w Szczecinie, 2005) i „Cudowne lata. Muzyka. Poezja. Malarstwo. Lata 70., 80.” (Muzeum Literatury w Warszawie,2009, Muzeum Miasta Gdyni, 2010 Miejska Galeria Sztuki w Zakopanem, 2011). W warszawskim Muzeum Literatury przygotował też wystawę rysunków Grzegorza Morycińskiego ( „Grzegorz Moryciński. Rysunki”, 2001). Jest też autorem ekspozycji o tematyce religijnej, w tym wystawy „Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą. Wiersze ks. Jana Twardowskiego” i wystawy „Wielki Tydzień. Męka, Śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa w sztuce polskiej XIX i XX wieku” (Muzeum Literatury 1999, 2003).